Interview Ruth Jacott

Het gaat om de klik, zegt ze. Als die magische vonk overslaat, werkt het tussen mensen. “Het lijntje van contact maakt alles leuker”, vindt Ruth Jacott. Daarom is ze in haar show openhartig over haar leven achter de schermen. Zeg maar gerust: haar ziel gaat bloot. “Eerlijkheid geeft mijn band met het publiek een diepere laag. Het voelt alsof de zaal een avond bij me op visite is.”

Altijd vertolkte ze de gevoelens van anderen. Althans, zo leek het. Ze speelde rollen in grote musicals, had een dikke hit met haar songfestivallied Vrede en was de laatste jaren het middelpunt van personality-shows. Zo zagen volle zalen haar als jazzlegende Billie Holiday en bracht ze in haar succesvoorstelling Simply The Best een ode aan idolen als Tina Turner en Aretha Franklin. “In alle liedjes die ik in die voorstellingen zong, zaten emoties die ik uit eigen ervaring herkende. Soms kwam het echt beangstigend dichtbij. Als ik op het podium vertelde wat zo’n nummer voor me betekende, was het niet langer een lied van ver weg, maar kreeg zo’n vertolking meteen extra diepgang. Dan keek iedereen bij me naar binnen. Ik merkte dat die persoonlijke benadering werkte. Na afloop zeiden bezoekers tegen me: ‘We willen nog veel meer Ruth zien, want je eigen emoties spraken ons het meeste aan. Kun je niet nog meer van jezelf laten horen?’” Ja dus. In haar show A LADY ON STAGE zingt ze haar hits en haar favoriete nummers van grote vakvrouwen. Daarbij vertelt ze openhartig over haar eigen leven. “Noem het gerust mijn meest persoonlijke show tot nu toe. Want ik zie het als een reisje waarbij ik samen met mijn publiek een paar uur gezellig samen onderweg ben. Een rit waarbij het soms spettert met muzikaal spektakel, maar ook een tocht waarbij je elkaars emoties deelt.”

Nieuwe inzichten

Ze heeft genoeg te vertellen. “Het leuke van ouder worden, is dat je veel meer verhalen bij je draagt. Want iedere ervaring in je leven biedt weer nieuwe inzichten. Denk niet dat ik blij ben met alles wat op mijn pad kwam, maar alles wat ik heb meegemaakt, hielp me wél om me te vormen tot de vrouw die ik nu ben. Daarom doe ik ook niet geheimzinnig over de pieken en dalen in mijn leven. Als anderen zich erin kunnen herkennen of er steun aan hebben, is dat toch alleen maar meegenomen?”

Die houding maakt praten met Ruth tot een verkenningstocht langs haltes van emotie. Zo vertelt ze openlijk over de breuk met haar partner. Ruim 22 jaar was ze samen met zanger en producer Humphrey Campbell. “Ik dacht altijd dat we samen oud zouden worden. Dat het op een dag zo maar voorbij was, had ik niet zien aankomen. Daarom kwam het extra hard aan. Het pijnlijke was dat ik avond aan avond in de theaters stond met liedjes over liefdes die voorbij gingen en over vrouwen die er alleen voor kwamen te staan. Ik dacht de ellende van anderen te bezingen, maar achteraf gezien had ik onbewust de nummers gekozen die over mijn eigen leven gingen.” Inmiddels leerde ze alleen thuis te zijn. Lekker met makkelijke kleding en een tijdschrift op de bank. “Hoge hakken zijn voor mijn werk, thuis trek ik gewoon slippers aan. Daar mag je zijn zoals Onze Lieve Heer je heeft bedoeld.” “Alle ervaringen leerden me ook dat je uiteindelijk alleen op jezelf kunt vertrouwen. Dat inzicht heeft me sterker gemaakt. Zakelijke dingen als contracten en boekingen regelde hij altijd. Ik dacht steeds dat dat werk niks voor mij was. Inmiddels weet ik dat ik dat zelf ook prima kan.” Met een glimlach: “En voor de vuilnisbakken had ik geen man nodig. Die zette ik toch meestal al zelf aan de weg.”

Haar familie was haar steun en toeverlaat, bij het verwerken van de breuk. “Zonder woorden begrepen ze me. Mijn broer kwam bijna iedere dag bij me langs. Als een waakhond ontfermde hij zich over me. Dan hoefde hij echt niet veel te zeggen, want gevoel heeft geen taal nodig.” Ook de tijd was haar bondgenoot. “Stapje voor stapje heelt de wond. Nu probeer ik zo veel mogelijk de goede ervaringen met mijn ex in mijn hoofd te prenten. Dat maakt de herinnering beter. En het steunt me bij het idee dat het allemaal weer goed komt met me.”

Kinderen

De breuk was pijnlijk, vertelt ze. “Het idee afgewezen te worden, raakte me diep van binnen. Daarnaast miste ik hem. Als je zo lang bij elkaar bent, raak je enorm op elkaar ingesteld. Het was zo lekker vertrouwd, samen. Ik merkte dat het loslaten lijkt op een rouwproces. Eerst denk je dat je nooit meer over het verdriet heen komt, later raap je jezelf bij elkaar en vind je je plek in de leegte. Gelukkig hebben we geen kinderen, want voor kinderen komt een scheiding altijd het hardste aan. Dat weet ik uit eigen ervaring. Na het vertrek van mijn vader deed mijn moeder geweldig haar best om ons gezin zo goed mogelijk draaiende te houden. Ook met de stiefvader die later kwam, kon ik goed overweg. Maar zonder je eigen vader in huis is het toch niet compleet. Het heeft mij geschaad dat ik niet door mijn eigen vader ben opgevoed.”

Geen werkster 

Ze houdt ervan zo veel mogelijk zelf te doen. Voor Ruth dus geen huishoudelijke hulp. Nee, liever gaat ze thuis lekker zelf aan de slag. ,,Ik ben gewoon mijn eigen werkster. Dan weet ik precies waar alles is gebleven. Kom ik een keer in tijdnood, vraag ik mijn tantes en nichtjes om me te helpen. Die vliegen als een wervelwind door het huis en dan is alles weer piekfijn in orde.” Het gemak van restaurants is ook niks voor haar. “Laat mij maar lekker zelf achter het fornuis staan. Ik kijk graag kookprogramma’s op tv. Naast mijn televisie ligt een notitieblok waarin ik de lekkerste recepten uit die programma’s noteer. Meestal lukt het me om zo’n maaltje net zo lekker op tafel te krijgen als het er op tv uitzag. Mijn familieleden zijn altijd dankbare gasten. Een gezellig etentje samen is de beste gelegenheid om de tijd te nemen om naar elkaars verhalen te luisteren.”

Energie

Maar in lekker eten schuilt een gevaar, weet ze. “Ik moet goed op de calorieën letten en flink bewegen om de pondjes er weer af te krijgen. Daarom train ik heel veel. Ik ga een paar keer per week naar de sportschool voor een fitnessrondje. Spinnen, met gewichten in de weer: alles. Maar eerlijk gezegd miste ik vorig jaar de energie om mezelf steeds weer af te beulen. Ik raakte in de overgang, ik kreeg opvliegers en merkte dat mijn uithoudingsvermogen minder werd. Op aanraden van mijn sportschool ben ik toen in groepsverband gaan trainen. Dan stimuleer je elkaar. Eerst dacht ik dat ik daar te veel een solist voor was, maar inmiddels ben ik verslaafd aan de vrouwengroep waarmee ik train. Ze zijn heel actief en fanatiek. Op zaterdag heb ik nu ook een hardloopgroepje met een stel mannen. Ook die stimuleren me enorm. Samen haal je het beste uit jezelf.”

Zelfvertrouwen

Om fit te blijven en om er goed uit te zien, zorgt Ruth goed voor haar lichaam. Is het streven naar schoonheid geen kwestie van ijdelheid? “Nee”, benadrukt ze. “Het heeft alles te maken met zelfvertrouwen. Als je er goed uitziet, voel je je beter. En dan presteer je ook beter. Een aantrekkelijk uiterlijk hoort ook gewoon bij mijn vak. Het publiek ziet mij als powervrouw. Iedereen rekent erop dat ik in de schijnwerpers kracht en energie uitstraal. Dat doe ik ook graag. En het lukt me omdat de show me letterlijk glans en kracht geeft. Op het podium ben ik als een vis in het water en voel ik me mooi. De aandacht en het applaus versterken dat. Eigenlijk is het een wisselwerking. Met mijn show trek ik mijn publiek uit de sleur van het dagelijks leven en geef ik hun avond kleur. Vanaf het toneel probeer ik mijn energie op de zaal over te dragen in de hoop dat mensen daar kracht uit putten. En door het enthousiasme van mijn publiek sta ik daar te genieten omdat ik het middelpunt mag zijn.” Ze had het al over die magische vonk. Die vonk die van het toneel naar de zaal overslaat. En weer terug, graag. “Want ik ben artiest dankzij mijn publiek.”

geschreven door: Jan Vriend

A Lady on Stage | Ruth Jacott

donderdag 28 februari 2013