Column van Marcel Osterop
Vanuit Het Zuidelijk Toneel stelde men mij de vraag of ik me de komende jaren wilde laten inspireren door de stad Eindhoven. Een stad die ik goed ken en waar ik daarnaast ben opgegroeid. Omdat een stad in mijn ogen begin bij de manier waarop deze wordt bestuurd, leek het mij als theatermaker interessant om daar te beginnen. Daarbij ging mijn belangstelling vooral uit naar de uitvoerders: de ambtenaren. Een groep hardwerkende mensen die een grote invloed uitoefenen in de daadwerkelijke uitvoering van het beleid maar die we eigenlijk nooit zien. Gelukkig reageerde de gemeente Eindhoven ook enthousiast en was men direct bereid om mee te werken aan dit idee, mede ook vanuit hun eigen streven naar meer transparantie.
De afgelopen maanden nam ik mijn intrek in de kantoortuin van de Gemeente Eindhoven. Mijn dagen bestonden uit vergaderingen bijwonen, dossiers lezen, verslagen schrijven en gesprekken voeren onder het genot van vele koppen koffie. En ik vond dat geweldig.
Als schrijver ben je namelijk vooral in je eentje bezig. Je bepaalt je eigen dagritme. Je woonkamer is je kantoor. En je bent je eigen baas. Hoe fijn is het dan om ineens om negen uur op kantoor te moeten zijn, collega’s om je heen te hebben, en een agenda vol afspraken te hebben die je dag dicteert.
Het is fascinerend om drie maanden lang het leven van een ander te leiden. En om de mogelijkheid te hebben om als vlieg op de muur in een inkijk te krijgen in een wereld die voor anderen gesloten blijft. De dynamiek binnen een gemeentelijk apparaat is, gek genoeg, onstuimig. Iedereen lijkt aan krachten onderhevig waar men geen vat op heeft. Niks is wat het in eerste instantie lijkt. De drie werelden (de ambtenaren, het college en de gemeenteraad) hebben een gezamenlijk doel. “Het gaat er om dat je iets kunt betekenen voor de inwoners van de stad.” Soms komen die werelden samen, en wordt er iets prachtigs gerealiseerd. En soms lopen ze volledig langs elkaar heen, en volgt er miscommunicatie op miscommunicatie.
Het eerste dat me opviel bij de gemeente is dat er hard wordt gewerkt. Door iedereen. Het lijkt alsof iedereen doordrongen is van het gezamenlijke doel. Het tweede is dat dat harde werken geen garantie geeft dat alles zomaar lukt en dat dat mede komt door de complexiteit van het systeem. En het heeft me wat maanden gekost om dat systeem te doorgronden.
Het resultaat van mijn meeloopperiode ziet u deze maand in de voorstelling Waterdragers.
Marcel Osterop
Waterdragers is op woensdag 1 oktober te zien in Schouwburg Almere.
Meer info en tickets
Geen opmerkingen:
Een reactie posten