Van
Johan Goossens verscheen in 2014 de bestseller Wie heeft er wél een boek bij
zich? over zijn ervaringen als leraar op een ROC in Amsterdam. Een klas met
leerlingen is een spiegel: je leert naar jezelf kijken en je aan te passen aan
de rol die je hebt. Daar heb ik ook als performer veel van geleerd. Behalve
schrijver is hij dus nu ook succesvol als cabaretier.
Hij won in 2006 de jury-,
publieks- én de persoonlijkheidsprijs op het Groninger Studenten
Cabaretfestival. Sindsdien maakte hij drie theaterprogramma’s, waarvan de
laatste, Leer mij de mensen kennen, werd genomineerd voor de Neerlands
Hoop cabaretprijs. De voorstelling waarmee hij momenteel door Nederland toert,
heet Daglicht. Voor deze
voorstelling ontving hij 4 sterren van het Parool, de Volkskrant en de
Theaterkrant. Mike Peek, van Het Parool, zegt in zijn recensie: “Goossens is
een hele grote aan het worden."
Ouders
’Tijdens
het schrijven van deze voorstelling, had ik mijn moeder aan de lijn. Ze vroeg
hoe het ermee ging, en voegde er meteen aan toe: “Ach, je moet maar zo denken,
niet iedere voorstelling kan even goed zijn…” Haha, typisch mijn moeder. Het is
echt een lieve vrouw, maar je moet haar niet bellen voor een peptalk. Mijn
vader trouwens ook niet, die lijkt ook te denken dat alles wat ik onderneem op
het punt staat te mislukken. Waarschijnlijk uit een soort bezorgdheid, maar
soms is het ook vervelend. Telkens als ik iets bereikt heb, van het vinden van
een huis tot het krijgen van goede recensies, zeggen ze: “Nou, daar bof je maar
mee.” Ik wilde hier iets mee en ben toen op het podium maar letterlijk gaan
vertellen wat mijn ouders zoal tegen mij zeggen. Het leuke was dat er behalve
een lach ook meteen een golf van herkenning door die zaal ging. Ik krijg veel schouderklopjes
in de foyer van mensen die zeggen: “Mijn ouders zijn precies zo!” Haha, misschien
is die hele generatie zo.’
Stemmetje
‘Het
lastige is dat ik op mijn 32e nog steeds een stemmetje van die ouders in mijn
hoofd heb. Zo’n kritisch stemmetje dat zegt dat alles gaat mislukken en dat ik
het allemaal verkeerd doe. Ik denk dat Daglicht
daar over gaat. Dat klinkt misschien erg zwaar en therapeutisch maar de toon is
licht. Er valt veel te lachen. Het mooiste vind ik het als het grappig én
ontroerend is. Zoals het liedje over mijn vader die alleen maar kan laten merken
dat hij van me houdt door me te helpen met klussen. Als er ook maar iets met me
aan de hand is, komt hij plankjes ophangen. Mijn hele huis hangt vol met
plankjes.’
Humor
‘Ik
hou het meeste van de grappen waarin je jezelf herkent. Grappen die iets zeggen
over hoe belachelijk het allemaal is, dit leven en ons geworstel. Ik hou ook
erg van mensen als Marc-Marie Huijbrechts en Brigitte Kaandorp. Humor zit bij
hen niet in de actualiteit, maar is heel menselijk. Liedjes zijn bij mij
trouwens vaak grappig, geen momenten om even achterover te leunen. Mensen die
dat niet weten, zie je vaak na twee akkoorden stoppen met luisteren. Later
schrikken ze dan op als ze mensen om zich heen horen lachen.’
Daglicht
‘Mijn
boodschap, voor zo ver ik die heb, is: ga maar gewoon maar aan de slag. Dat is
in elk geval het belangrijkste dat ik zelf heb geleerd. Begin met de dag
vóórdat die strenge stem begint te mopperen. Hup!’
De
voorstelling ‘Daglicht’ is bij Kunstlinie Almere Flevoland (KAF) te zien op donderdag
17 maart om 20.30 uur in de Kleine Zaal.Voor
kaarten: www.schouwburgalmere.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten