Toen ik vijf was deden mijn ouders mij op ballet. Prachtig vond ik het, dat roze pakje, die witte tutu en het grote-meisjes-vestje dat oma voor me breide. Als een kleine Alexandra Radius zwierde ik door de balletzaal heen. En door de huiskamer, en door het klaslokaal, en… En overal waar er maar ruimte was, eigenlijk.
Ik droomde van een carrière als ballerina, maar helaas. Ik was niet lenig genoeg, te grof gebouwd en miste de discipline. Ik leerde dat achter de glimlach van de ballerina’s, hun gracieuze handbewegingen en duizelingwekkende pirouettes een bikkelharde wereld schuilging. Een leven van trainen, trainen en nog eens trainen. En vooral niet eten. Veertien jaar lang ben ik blijven dansen als goedwillende amateur. De rest van mijn leven ben ik blijven dromen als professional.
De Notenkraker
Afgelopen zaterdag zwijmelde ik weg bij de pas de deux van Clara met haar prins in de Schouwburg Almere. De staatsopera van Tatarstan danste hier De Notenkraker en alhoewel ik niet weg was van de muziekkwaliteit, namen de dansers me mee op reis door Clara’s fantasie.
Het gevecht tussen het muizenleger en de notenkraker (de pop die Clara op kerstavond cadeau krijgt en die in haar dromen tot leven komt) was spectaculair. En tijdens de reis rond de wereld hield ik het niet droog. Opeens was ik weer vijf en verliefd op de prins.
Op de rij achter me zaten twee zusjes opgewonden te fluisteren. “Spanje,” toen twee dansers in flamenco-outfit het podium opkwamen. “Duitsland,” twintig danseressen in zachtroze jurken. “China.” “Egypte.” “Oh, daar heb je de prins weer.” Diepe zucht. Ach ja, girls will be girls.
Na de voorstelling zag ik de zussen met hun haren strak naar achteren gekamd richting de garderobe balletten. Witte jurken, rode strikken. Ik moest de neiging onderdrukken met hen mee te doen. Ballet is een sprookjesboek dat tot leven wordt gewekt. En De Notenkraker is een aanrader voor al die meisjes die weigeren op te groeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten